پلی یورتان ها خانواده ای از کوپلیمرهای بلوکی هستند که دارای گروه یورتان می باشند. این پلیمر برای اولین بار در سال 1937 توسط اتو بایر (Otto Bayer)، از واكنش دی ایزوسیانات آلیفاتیک با دی آمین تولید شد اما چون به شدت آبدوست بود نمی توانست به عنوان پلاستیک یا فیبر مورد استفاده قرار گیرد. واكنش بین دی ایزوسیانات های آلیفاتیک و گلیکول ها منجر به تولید پلی یورتانی با خصوصیات پلاستیکی و فیبری گردید. به دنبال آن، با استفاده از دی ایزوسیانات آروماتیک و گلیکول های با وزن مولکولی بسیار بالا، پلی یورتانی به دست آمد كه خانواده مهمی از الاستومرهای ترمو پلاستیک به شمار می رود.
کوپلیمرهای بلوکی پلی یورتان دسته مهمی از خانواده الاستومرهای گرمانرم را تشکیل می دهند. این پلیمرها از بلوک های تکراری و پشت سرهم تحت عنوان بخش های سخت و نرم تشکیل شده اند. بخش نرم معمولاً پلی استر، پلی اتر یا پلی آلکیل دی ال با وزن مولکولی بین 500 تا 5000 است. بخش سرد معمولاً یک دی ایزو سیانات آروماتیکی بوده که همراه با یک دی ال یا دی آمین با وزن مولکولی کم به نام زنجیر افزاینده (Chain Extender) واکنش می دهد تا الیگومر (یعنی چیزی بین پلیمر و مونومر) آروماتیکی یورتان یا یورتان اوره با وزن مولکولی بین 300 تا 3000 تشکیل شود. ایزو سیانات ها در ترکیب اولیه پلی یورتان ها قادرند با بسیاری از گروه های عاملی فعال واکنش دهند و ترکیبات متنوعی را ایجاد نمایند در نتیجه خواص پلی یورتان ها بسیار متفاوت است و از مواد ترموست بسیار سخت تا انواع ترموپلاستیک ها و الاستومرهای نرم تغییر می كند. پلی یورتان به شکل دانه های مکعب به رنگ شیری موجود است و قابلیت مخلوط شدن با رنگ دانه های مختلف را دارا است. چون نسبت به پلی آمید جذب رطوبت آن کمتر است بنابراین از لحاظ عایق بودن نسبت به پلی آمید بهتر است.